วันเกิดครั้งที่ 23

วันนี้เป็นวันปกติเหมือนทุกๆวัน..แต่มีผลทางจิตใจสำหรับคนธรรมดาคนนึง นี่มันเป็นวันคล้ายเกิดของฉัน ฉันเกิดวันพฤหัสที่ 8 กันยายน พ.ศ.2531 แล้ววันนี้คือวันพฤหัสที่ 8 กันยายน พ.ศ.2554 รอหลายปีกว่ามันจะเป็นวันที่ตรงกันขนาดนี้... แต่ก็เป็นปกติเหมือนเช่นเคย แถมตั้งใจจะทำอะไรดีๆบางอย่างก็ยังพลาดไปเสียอีก.. แต่ก็ช่างเหอะ!! วันนี้มันกำลังจะผ่านไปกลายเป็นวันอื่นที่ไม่ได้มีผลทางจิตใจ อยากขอบคุณทุกคนทั้งที่ตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจสำหรับการส่งคำอวยพรต่างๆนาๆที่สรรหากันมามากมาย ขอให้พรเหล่านั้นกลับคืนสู่ตัวพวกคุณเองด้วย ขอให้ทุกเรื่องที่เลวร้ายผ่านไปกับปีเก่าๆ แต่ฉันก็คงห้ามไม่ให้เรื่องเลวร้ายเข้ามาในปีใหม่ๆอีกไม่ได้... วันนี้ ถึงจะเป็นวันที่อึมครึมปนเศร้า เหงาๆ ตามประสาคนธรรมดาอย่างฉัน แต่ก็ยังได้เจอเรื่องที่ประทับใจอยู่บ้าง เรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลย แต่มันทำให้ฉันรู้สึกดีๆอย่างบอกไม่ถูก เริ่มตั้งแต่เวลา 00.01 ของวันพฤหัสที่ 8 กันยา 2554.. ฉันก็ได้มีช่วงเวลาที่ได้ปลดปล่อยกับเขาบ้าง อันที่จริงมันเริ่มตั้งแต่ช่วงหัวค่ำของวันพุธที่ 7 ชั้นไปหาไรกินกับน้องๆที่รักคือ วิน เฟิร์น โอ๊ต...เสร็จก็ไปดูหนังต่อข้ามคืนจนล่วงเลยมาเกือบตีหนึ่งของวันพฤหัสที่ 8 กันยายน... ขอบคุณที่มีช่วงเวลานี้ให้กัน มันคงไม่ได้เป็นโอกาสพิเศษหรือโอกาสสำคัญอะไร แต่มันทำให้ฉันรู้สึกลึกๆว่า คนรอบข้างที่มีชีวิตประจำวันร่วมกันก็แบ่งปันความสุขให้กันได้ แค่คำพูดไม่กี่คำมันก็ทำให้รู้ว่าน้องๆมีความตั้งใจอยากจะทำให้ฉันมีช่วงเวลาที่ดีและมีความสุข ขอบคุณน้องๆทุกคนที่มอบเวลาดีๆให้แก่กัน สร้างบรรยากาศที่น่าจดจำสำหรับคืนนั้น... พอรุ่งเช้ามาเป็นวันเกิดที่ตื่นไม่ทันใส่บาตร... เฮ้อ ก็กลับซะดึกขนาดนั้น กว่าจะได้นอนล่อไปตีสาม... แต่วันนี้ก็เป็นวันที่ต้องไปทำธุระแถวคลองเตย คือไปสมัครสอบการท่าเรือแห่งประเทศไทย ให้ตายเถอะ ไกลมาก..แต่ดีนะที่ติดรถเฟิร์นไปลงแถวตลาดคลองเตย ต้องรอรถเมล์เพื่อนั่งไปลงแถวกรมศุลกากร แต่รอเท่าไหร่รถเมล์ก็ไม่มา.. ระหว่างยืนรอ สังเกตเห็นยายแก่คนนึง แต่งตัวโสมม ถือถุงคล้ายกระสอบ ท่าทางดูสกปรก แต่ก็ดูเป็นคนปรกติดี คงไม่ใช่คนบ้า แต่คนที่ยืนรอรถเมล์ด้วยกันก็มีท่าทางไม่อยากเข้าใกล้ยายคนนั้น ยายแกมารอรถเมล์เหมือนกับคนอื่นๆ แต่พอรถเมล์มาคันที่ยายแกจะขึ้นมาจอด  จำไม่ได้ว่าสายอะไร ยายแก่คนนั้นกำลังจะก้าวเท้าขึ้น รถเมล์ก็ออกตัวไปเสียแล้ว คือไม่รอยายแก่คนนั้นเลย เห็นแล้วน่าหดหู่มาก ทั้งๆที่ทั้งคนขับและกระเป๋ารถเมล์ก็เห็นว่ายายแกกำลังจะก้าวขึ้น แต่กลับออกรถหนีไปซะงั้น.. ยายแกไม่พอใจ ปากบ่นพึมพำแล้วก็เดินมารอที่เดิม อยู่ๆก็มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาคุยกับยาย ถามว่ายายจะไปไหน? ไปรถสายอะไร? เดี๋ยวยายไปพร้อมหนู.. หนูก็จะไปเหมือนกัน..คุยกันประมาณนี้...ฉันไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่ สักพักรถเมล์คันที่นักศึกษาคนนั้นกับยายจะขึ้นก็มาถึง นักศึกษาสาวถือถุงกระสอบให้ยาย แล้วช่วยพยุงยายขึ้นรถเมล์คันนั้นไปอย่างไม่รังเกียจเดียดฉันท์.. มันช่างเป็นเหตุการณ์ที่น่าประทับใจและสอนอะไรฉันหลายๆอย่าง.. ฉันไม่รู้ว่านักศึกษาคนนั้นเรียนที่ไหน แต่รู้ว่าเธอเป็นผู้ที่มีจิตใจงดงามอย่างมาก งดงามอย่างไม่ต้องดูหน้าตา ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอหน้าตาอย่างไรเพราะว่าเห็นไม่ถนัด แต่เธอคือเยาวชนที่มีคุณค่า ฉันยกย่องและชื่นชมน้ำใจที่แสนประเสริฐของเธอผู้นี้จริงๆ อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่า.."ประเทศเรายังมีเยาวชนที่ดี กุลสตรีที่ดี ยังมีคนรุ่นใหม่ที่มีคุณธรรม จริยธรรมสูงส่งอยู่บ้าง และสอนให้ฉันรู้ว่าการทำดีโดยไม่หวังผลตอบแทนหรือการช่วยเหลือคนอื่นด้วยความเต็มใจอย่างไม่ประสงค์สิ่งใดกลับคืนมันสร้างความสุขให้แก่ตนเองและคนรอบข้างมากมายอย่างที่คาดคิดไม่ถึงขนาดนี้..." เฮ้อ!! เรื่องเล็กน้อยรอบตัวเรามันจะมีคุณค่าแก่การจดจำหรือไม่ มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเราเองจริงๆ.. หลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านไป ฉันก็เลยตัดสินใจไม่รอรถเมล์ นั่งพี่วินไปแม่งเลย... กว่าจะได้สมัครสอบเสร็จก็ล่อไปเกือบสามโมง พอดีมีเหตุติดขัดก็เลยนานไปหน่อย.. แต่เหนื่อยมากจริงๆ คนมาสมัครตั้งเยอะ เกือบสองพันคน แต่รับแค่สี่คน ค่าสมัครสอบก็แพง หมดไปเกือบสี่ร้อย เหมือนเอาเงินมาทิ้งเลย.. เฮ้อ! โอกาสสอบติดมองไม่เห็นเลย แต่ก็น่าจะได้ประสบการณ์ เงินไม่ตายก็หาใหม่ได้ บางประสบการณ์เงินก็ซื้อไม่ได้... ฉันนั่งรถกลับบ้านด้วยความอ่อนล้าและเพลียอย่างบอกไม่ถูก คิดไว้ว่าก่อนกลับบ้านจะแวะถวายสังฆทานที่วัดหัวลำโพง แต่ก็ไม่ได้ทำ เพราะฝนตกหนักมาก เหนื่อยจริงๆวันนี้ ฝนตก  รถติด น่าเบื่อจริงๆ!! จริงๆวันนี้มีนัดกับเพื่อนที่อนุเสาวรีย์แต่ก็ไม่ได้ไป มันเหนื่อยจริงๆ ฝนก็ตก ไม่รู้จะรอตรงไหน กว่าเพื่อนจะเลิกงานอีก แต่ก็อย่างว่า..อธิบายไปก็ไม่เข้าใจ ต่างคนก็ต่างความคิด ต่างเหตุผล เราไปไม่ได้ก็เลยกลายเป็นว่าเราไม่อยากไปซะงั้น.. คิดแล้วก็เสียความรู้สึก วันเกิดทั้งทีแทนที่จะมีกำลังใจ หรือเจอเรื่องดีๆกลายเป็นว่าเราต้องมาปวดกบาลกับเพื่อนที่เราคิดว่าจะเข้าใจและรับฟังเหตุผลได้ดีที่สุด.. คนเรามีเหตุผลแต่ถ้าไม่มีใครฟังมันก็เหมือนไม่มี.. ช่างแม่งมันเหอะ! ใครอยากจะคิดอยากจะตีความอะไรก็ตามสบาย ปากบอกเข้าใจ รู้ รับฟัง รับทราบ แต่ดูผลที่ฉันได้รับสิ..นี่หรอ ของขวัญวันเกิดจากเพื่อนๆที่ฉันรัก.. ซึ้งใจจริงๆ ขอบใจมากๆ ที่ทำให้รู้สึกแบบนี้ในวันเกิด..!! เกิดมา 23 ปี แต่มีเพื่อนดีจริงไม่ถึง 23 คน... ฉันควรพิจารณาตัวเองไหม? บางทีก็อยากมีเพื่อนแค่คนเดียว บางทีก็อยากมีเพื่อนสักพันคน.. ลืมมันเสียเถอะ... ไม่น่าเอาเรื่องเพื่อนมาพูดในวันเกิดเลยว่ะ ลืมไปเลยว่าคนที่รักเราโดยไร้ข้อกังขาใดๆก็มีแต่พ่อกับแม่.. แต่วันนี้ก็บอกพ่อกับแม่ไปแล้วว่ารักพ่อกับแม่มากแค่ไหน ขอบคุณพ่อกับแม่มากที่ทำให้หนูเกิดมาและเลี้ยงดูหนูเป็นอย่างดี.. พ่อแม่ให้ชีวิตหนู ให้ทุกสิ่งทุกอย่าง.. ไม่มีอะไรเหนือพ่อกับแม่แล้ว หนูไม่ต้องการการสังสรรค์หรือของขวัญอะไรแล้วตั้งแต่หนูเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ พ่อกับแม่ให้หนูมามาก นับมูลค่าเป็นเงินไม่ได้.. มาจนถึงวันนี้หนูควรจะเป็นผู้ดูแลและทำให้พ่อกับแม่มีความสุขสบายบ้าง.. หนูสัญญาว่าจะพยายามอย่างเต็มที่ ชีวิตหนูจะไม่ให้ใครนอกจากพ่อแม่.. หนูอาจดีไม่เท่าคนอื่น อาจเก่งไม่เท่า อาจรวยไม่เท่า..แต่หนูรักพ่อกับแม่ของหนูไม่แพ้ใครอื่นใด หนูคงไม่บอกอะไรมากมายแต่ขอให้หนูได้ทำต่อไปเรื่อยๆ.. บรรยายมาจนถึงตอนนี้ก็กลายเป็นวันอื่นที่ไม่ได้มีผลทางจิดใจเสียแล้ว ไม่ใช่วันพฤหัสที่  8 กันยา แล้ว..ต่อจากนี้ต้องรออีก 1 ปี กว่าวันที่มีผลทางจิตใจจะเดินทางมาบรรจบ.. คงต้องกล่าวอำลากันไปเพียงเท่านี้ วันเหงาๆ เศร้าๆ อึมครึม กำลังจะผ่านไป.. สุดท้ายนี้ขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับหลายๆคนที่ยังคิดถึง ยังเป็นห่วง ยังมีความจริงใจ ยังรัก และรับรู้ รับฟังว่าความรู้สึกของฉันในวันนี้มันไม่โอเค ทั้งที่มันควรจะโอเคและแฮปปี้มากกว่าที่ควรจะเป็น ^^  HAPPY BIRTHDAY TO ME .:i:.