วันเสาร์ที่ 12 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554

คนเคยรัก


สุดสายตา มองไป ใจปวดร้าว
ท้องฟ้าเหงา ทะเลไร้ เสียงคลื่นสาด
น้ำแน่นิ่ง ต้นไม้หยุด ดุจถึงฆาต
หมดสวาท ในรูปรส ชดใช้กรรม

เพราะเมื่อก่อน เคยมีใคร สักคนหนึ่ง
รำพันถึง ชีวิต คิดเพ้อฝัน
ใครคนหนึ่ง ก็คือ เธอคนนั้น
ผู้เติมฝัน ให้ฉัน หวั่นไหวเอน

เธอสอนฉัน ให้รู้จัก ความอ่อนไหว
เธอสอนให้ มีความคิด ประสิทธิ์สาน
เธอนำพา ชีวิต ให้เบิกบาน
และอาจหาญ ดิ้นรน สู้ทนไป

เธอเคียงข้าง ยามฉัน ไร้ที่พึ่ง
คาดไม่ถึง จะมีเธอ อยู่เคียงใกล้
เธอเปรียบดั่ง ต้นไม้ คอยผลิใบ
เป็นที่หลบ พ้นภัย พวกคนพาล

เธอปลอบโยน โอนอ่อน เมื่อร้อนหนัก
เธอปักหลัก รักนี้ มีให้ฉัน
เธอห่วงใย รักใคร่ มีให้กัน
เธอ และ ฉัน สานสัมพันธ์ เมื่อวันวาน

เธอหยิบยื่น โอกาส ที่มีค่า
เธอมองหา สิ่งที่ดี มีให้ฉัน
เธอเคยเห็น ฉันมีค่า และสำคัญ
ฉันจึงผูก สัมพันธ์ กับเธอมา

เพราะเธอคือ ความรัก ที่ยิ่งใหญ่
เพราะเธอคือ ลมหายใจ ที่มีค่า
เพราะเธอคือ ดวงใจ และดวงตา
เพราะเธอคือ มาลา แห่งความดี

เพราะเธอคือ ส่วนหนึ่งของชีวิต
เพราะเธอคือ ความคิด ที่ติดฝัน
เพราะเธอคือ ความคิดถึง ผูกสัมพันธ์
เพราะเธอคือ รักมั่น ที่ฉันมี

เพราะความดี ของเธอ ที่เปลี่ยนฉัน
เพราะความฝัน ของเธอ ที่เติมสี
เพราะความรัก ของเธอ ที่ยอมพลี
เพราะไออุ่น ที่เธอมี ชั่วนิรันดร์

ฉันจึงยอม มอบใจ มิแหนงหน่าย
เพราะรักง่าย ใจซื่อ ไม่ดื้อรั้น
เชื่อใจเธอ ทุกอย่าง ที่รำพัน
ยอมทิ้งฝัน ผันแปร ไม่แคร์ใคร

ทุกๆอย่าง มีให้เธอ ได้เสมอ
พร้อมบำเรอ ความรัก เอาใจใส่
มีให้เธอ ไม่เผื่อแผ่ แก่ใครใคร
หมดหัวใจ ฝากเอาไว้ ให้แค่เธอ

ยอมลำบาก ตรากตำ ทำทุกอย่าง
เพื่อพิสูจน์ หนทาง แห่งรักแท้
ยอมอดทน อดกลั้น เพื่อเปลี่ยนแปลง
จนสิ้นแสง แห่งรัก จากใจเธอ

จากมาลา แห่งความดี เป็นผีบ้า
เป็นหมาป่า ดุดัน ประชันเฉือน
เพราะเหตุใด หัวใจเธอ จึงฟั่นเฟื่อน
มาเชือดเฉือน ความรัก ที่ฉันมี

วันเวลา เปลี่ยนคน เปลี่ยนนิสัย
วันเดือนปี เปลี่ยนใจ ไปจนสิ้น
หรือเพราะรัก ที่จอมปลอม จนชาชิน
หรือเพราะสิ้น คุณค่า หมดเยื่อใย

หรือเจอคน หน้าใหม่ จึงบ่ายหนี
หรือฉันมัน ไม่ดี บอกได้ไหม
หรือฉันมัน งี่เง่า เกินกว่าใคร
หรือฉันมัน ง่ายไป ช่วยบอกที

มาบัดนี้ คุณค่า ฉันมันหมด
เธอไม่จด ไม่จำ ทำเหมือนง่าย
คนแสนดี ของฉัน มันเปลี่ยนลาย
จึงตัดสาย สัมพันธ์ ที่ผูกมา

มาทิ้งคน เคยสนิท คิดไม่ซื่อ
มาลืมชื่อ คนเคยพบ เพียงเพื่อผ่าน
มาเปลี่ยนรัก ที่ฉันมี มาแสนนาน
มาโปรดปราน คนอื่น ชื่นหัวใจ

ฉันเพิ่งรู้ ที่ผ่านมา แค่เสแสร้ง
หรือแค่แกล้ง ทำดี ดูมีค่า
หรือเธอชอบ ของใหม่ ที่แปลกตา
หรือฉันโง่ ฉันบ้า จึงอยากลอง

มันหมดแล้ว ความรู้สึก ที่ตรึงจิต
ดั่งยาพิษ ที่ถูกถอน ยังซ่อนอยู่
แม้จะเกลียด แต่ก็รัก ยังรอดู
ยังยืนอยู่ ที่เดิม ไม่จากไป

เธอจะอยู่ แสนไกล เท่าไหร่นั้น
ไม่สำคัญ เพราะฉัน ยังคิดถึง
ทุกนาที ฉันยังเฝ้า เจ้ารำพึง
ยังหยั่งถึง ความรัก ที่หักไป

ท้องทะเล มันบอก ให้พอที
ท้องฟ้านี้ มันบอก หยุดได้ไหม
ต้นไม้นั้น มันบอก ให้ห้ามใจ
นกที่บิน ผ่านไป มันร้องเตือน

อาลัยรัก ที่หักพัง กับสายฝน
ที่ผ่านมา ยอมทน ผ่านลมหนาว
ดั่งอยู่เหว หลังจาก หล่นจากดาว
ความปวดร้าว ว่างเปล่า ก้าวมาเยือน

พอเถอะรัก ครั้งนี้ ขอให้สิ้น
จงหมดกลิ่น ความหวาน และขมขื่น
จงหมดความ ปรารถนา จะยอมคืน
และยอมฝืน เดินจาก ไปด้วยดี

ขอให้เรา เป็นดั่ง ความฝันร้าย
ขอให้ฉัน ลืมเธอง่าย เหมือนตอนรัก
ขอให้หมด ผลบุญ พบประจักษ์
ขอฝากกลอน คนเคยรัก สาส์นแด่เธอ...

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น