Emotion like this

เมื่อก่อนฉันคิดว่าการเอาแต่ใจตนเองคือการแสดงความเป็นตัวตนที่แท้จริง

และเอาแต่ใจตนเองเพื่อให้คนอื่นรับเราได้..โดยเฉพาะครอบครัว

จนบางครั้ง..ก็ยังรู้สึกว่าอากัปกิริยาของฉันนั้นกำลังทำลายความรู้สึกของใครหลายๆคน

จะมีใครบ้างเข้าใจความเป็นตัวตนที่แท้จริงของเรา

ไม่มีใครแคร์หรอก เพราะมันเป็นสิ่งที่ทุกคนมีแต่ไม่เหมือนกัน

ฉันมองเห็นใครหลายๆคนมีโอกาสที่ดีกว่าฉัน และใครหลายคนก็ยังด้อยกว่า

แต่คนที่พอดีหรืออยู่ในสถานะเดียวกับเรามักหายาก..

กรอบอันจำกัดของชีวิตมันบีบคั้นให้ฉันต้องมองอะไรต่างมุม

วันนี้..ความเอาแต่ใจตนเองเปรียบเสมือนดาบสองคน

ขณะที่มันทำให้เรารู้ว่าใครเข้าใจและแคร์เรา..ในทางกลับกันมันก็ส่งความรู้สึกที่ไม่ดีต่อคนที่ไม่เข้าใจ

จะแคร์ทำไม..ประโยคนี้บอกครั้งที่สองแล้วนะ

ทุกคนคงเป็นเหมือนกัน..มักมองว่าตนเองถูกต้อง ตนเองดีเลิศประเสริฐศรีที่สุด

อย่าเถียงว่าคุณไม่เป็น.. จะมากจะน้อยก็ขึ้นอยู่กับกำพืดของแต่ละคน

ดังนั้น เมื่อวันเวลาผ่านไป สิ่งที่สำคัญสิ่งหนึ่งที่ได้จากวันเวลาคือ..การควบคุม

คุมดี .. ทุกอย่างมันก็ดี แต่สำหรับบางอย่างที่เราควบคุมไม่ได้..มันก็คือตัวแปรแทรกซ้อน

เราคุมตัวเราได้ เราควบคุมอารมณ์เราได้ แต่เราควบคุมคนอื่นหรือสภาพแวดล้อมไม่ได้

ทุกครั้งที่ฉันฟังคนอื่นพูด ฉันก็กลัว..กลัวว่าความคิดมันจะหลุดออกมาเป็นคำพูดที่ไม่เหมาะสม

ฉันควบคุมไม่ได้ตลอด..ถ้ามันจะมีทางออก..ทางออกนั้นก็คือไม่พูดเสียเลยดีกว่า

ทุกคนมักเดินตามฝันและมุ่งไปข้างหน้า

มันเป็นสิ่งที่ดี..ที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมีเป้าหมาย

แต่จะมีสักกี่คนที่หันกลับมามองข้างหลัง..เพื่อดูรอยเท้าที่ผ่านมาว่าเราก้าวมาไกลถึงไหนแล้ว

เราควรจะหันกลับไปดูรอยเท้าเดิมๆที่เพิ่งผ่านมาบ้าง เพื่อให้รู้ว่าตนเองมีพัฒนาการอย่างไร

หันกลับไปมองสิ่งที่เราเคยเป็น เคยมี เคยอยู่.. หันกลับไปดูคนข้างหลังที่เขายังด้อยกว่า

มองกลับไปและนึกอยู่เสมอว่าเราเคยเป็นอย่างไร..

ไม่มีอะไรทำลายอดีตและความทรงจำได้นอกจากโรคภัยและความแก่ชรา

มาจนถึงวันนี้ ก้าวแต่ละก้าวของฉันมันใหญ่ขึ้น

รอยเท้าทุกรอยยังเต็มไปด้วยเรื่องราว

อรรมณ์ของเมื่อวานกับวันนี้มันก็เปลี่ยนไป

แต่การควบคุมมันก็ต้องพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อป้องกันไม่ให้มันกลายเป็นดาบสองคมคร่าความรู้สึกใคร

และฉันคงต้องควบคุมมันให้ไดมากที่สุด..ไม่ให้เหมือนกับที่ฉันโดนใครใส่อารมณ์เหมือนเช่นวันนี้

That thing

WHY I CAN'T DELETE SOMETHING FROM MY HEAD? I WOULD FORGET AND TAKE IT OUT FROM MY MEMMORY. ALTHOUGH IT HAS BEEN A PRECIOUS THING FOR A LONG TIME, BUT I HAVE TO FORGET AND IGNORE IT. IT'S ONLY ONE THING THAT I HAVE..AND NEVER FIND ANOTHER. I REALLY KNOW THE STATUS AND GAP ARE BEING AS USUAL. EVERYDAY I LIVE WITH SUFFERING AND ENDURING. I NEVER SMILE OR LAUGH WITH TRUELY FEELING. ACTUALLY, IT SIMILAR TO FAKE ALL THE TIME COS MY HEART STILL THINK OF THAT THING. I CAN'T STOP TO THINKING AT ALL. I TRY TO MAKE IT BETTER BY HANG OUT WITH FRIENDS OR BE WITH A LOT OF PEOPLE, BUT IT'S WORTHLESS. I'M TIRED WITH BREATHING DAY AFTER DAY. I WANT TO GO SOMEWHERE FOR RELAX, MAYBE IT'S THE WAY TO HELP ME. NOWADAYS I FORCE MYSELF TO HATE THAT THING. SO THAT THING ARE BOTH THE THING THAT I LOVE AND THE THING THAT I HATE IN THE SAME TIME..... DISAPPOINTED!