ชีวิตกูอะไรนักหนา?

นี่เรากำลังทำอะไร

คิดอะไรอยู่..แค่นี้ตอบไม่ได้

เมื่อไหร่จะสู้ เมื่อไหร่จะหลุดพ้นซะที..

ทุกอย่างรอบตัวจะห่อเหี่ยวไปถึงไหน

ตกลงตัดสินใจถูกหรือผิด

จะรู้ได้ยังไงว่าเราเดินมาถูกทาง

ต้องคลำหาทางออกอีกนานไหม

วันนี้กับเมื่อวานไม่เห็นมีอะไรต่าง

จะหยุดได้หรือยัง

เมื่อไหร่จะพอใจ

มันอะไรนักหนาชีวิต

กำลังใจมันหายไปไหนหมด

เหนื่อยไม่เท่าไหร่ ถ้ามันคุ้มก็ยอมเหนื่อย

แต่ขออย่าให้เหนื่อยเปล่าได้ไม๊ มันเบื่อ...

อยากจะร้อง..ให้ความทุกข์มันออกมา

ทำไมต้องให้ไปที่ๆไม่อยากไป

ทำไมต้องบังคับ

ทำไมไม่มีเครื่องการันตีว่าทุ่มเทในสิ่งนี้แล้วจะได้อะไร ต้องหวัง..เพราะเสียไปเยอะ ทั้งเงินทอง ทั้งเวลา ทั้งโอกาส

.....

อยากจะจบทุกอย่าง แต่ไม่เคยทำได้เลยสักอย่าง

เหี้ยจริงๆเลยกู!

I don't want you back

It seems sad if I think of our bad past.

Even today's finished, but I never forget everything from my memory.

What I hate is thinking of you always, I don't want to be like that.

It cause pain and suffering for me.

Something's easy to start but it's very hard to stop.

I was tired of acting strong.

There're people around me, but hardly to feel I'm not alone.

Thanks for some comforting words from my family and friends.

Today I just feel discouraged...I still hope..

Hope that everything in my life will be better.

Hopefully I will not be confused with life, and I'll forget the bad things soon.

I must overcome the pressure by myself.

If it's not..so may I sleep long.

No need to wake up to recognize anything anymore.

No need to pay the karma.

Be gone with the wind. Enough pain!

นี่หรือคนไทย? ประเทศไทย?

ทุกอย่างมันจบแล้ว ประเทศไทยถูกแบ่งแยกเป็นสองสี

คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด ถูกหาว่าเป็นพวกงอมืองอเท้าไม่ทำอะไร

หลายคนวุ่นวายใจ บางคนสะใจ บางคนเสียใจกับความพ่ายแพ้ของเสื้อแดง

บางคนดีใจกับความพังพินาศของบ้านเมือง

บางคนอยากมีชื่อจารึกในประวัติศาสตร์การเมืองไทย

ตำรวจ ทหาร ได้รับบัญชาการจากเบื้องบน แต่ได้รับการกล่าวโทษจากประชาชนว่า เป็นพวกฆ่าประชาชนเอง

ต่างชาติมองว่าเราล้มเหลว ประเทศคู่แข่งสะใจกับความหายนะของเรา

คนบริสุทธิ์ต้องตายในสงครามกลางเมือง ขณะที่ผู้ก่อการร้ายและพวกมือที่สามยังลอยนวล

คนไทยที่อยู่ต่างประเทศ มองกลับมาด้วยความอับอาย

เรายังมีความแค้น มีความต้องการตามสิทธิ จึงทำตามอำเภอใจทุกอย่าง

คนไทยมีสิทธิ์เท่าเที่ยมกันทุกคน มีสิทธิ์ชุมนุม ประท้วง มีสิทธิ์เลือกผู้นำ มีสิทธิ์ออกความคิดเห็น

มีเสรีภาพในทุกๆด้าน แต่เมื่อได้ผู้นำเป็นฝ่ายตรงข้าม เราจะรวมตัวกันทันทีเพื่อเรียกร้องการยุบสภา

แต่หน้าที่ของพวกเราบางคน เราลืมกันไปหรือยัง?

ลืมว่าพวกเราถือสัญชาติใด ลืมบุญคุณของประเทศที่ให้อิสระแก่ทุกคน จนมันเลยเถิด

ต่างศาสนา ต่างความรู้ ต่างเหตุผล เราจึงแตกแยก

บางคนทำเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน เพื่อให้มีชีวิตที่เหนือคนอื่นๆ

วินาทีนี้ เราอยู่ด้วยกันในขวานเล่มนี้ไม่ได้อีกแล้วหรือ

เรายอมพ่ายแพ้ เป็นเสมือนพวกชนชาติหลังเขากันใช่ไหม?

เราชอบสร้างกระแส สร้างความชิบหาย สร้างความวุ่นวายกันมากใช่ไหม?

เราไม่ได้มีพ่อคนเดียวกันอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?

สดุดีต่อความพ่ายแพ้ของคนไทยทุกคน

สดุดีต่อความอ่อนแอ และแข็งกร้าวของชาวสยามเมืองเถื่อน

จงยอมรับต่อคำด่าทอและการประณามเหยียดหยามจากชาวต่างชาติเสียเถิด

อย่าได้คิดว่าคุณมีความรู้เหนือใครอีกเลย

เราไม่ได้ดีกว่าลาว ไม่ได้เก่งกว่าเขมร ไม่ได้ยิ่งใหญ่กว่าพม่า

น่าเสียดาย!!! พวกเราไม่น่าเกิดมาเป็นคนเลย เพราะไม่สามารถรักษาประเทศของเราได้

ขอให้ทุกคนได้สื่งที่ต้องการ ให้สมกับความหน้าเลือด สมกับความไม่รู้จักพอ และสู่สุคติกันทุกคน

ชาติเรามันจบสิ้นแล้ว น่าอดสูที่สุด เสื้อเหลือง เสื้อแดง พวกเรามันเห็นแก่ตัว!

ด้วยความอัดอั้นตันใจอย่างหาที่สุดมิได้...